I 2015 var Jan-Henrik Børslid sikker på at han skulle miste jobben. Så kom kontrabeskjeden

– Eg hugsar eg var nede i treningsrommet den dagen avgjersla skulle takast, og eg venta berre på at giljotinen skulle falle ned, kappe av meg knotten og så var eg ferdig med det. Eg må innrømme at eg tenkte «kva gjer eg no»? seier Jan-Henrik Børslid når Medier24 møter han på Media City Bergen.

Det var 2. oktober 2015 at TV 2 den gongen, ifølgje VG, betalte 1,6 milliardar norske kroner for tre nye Premier League-sesongar. Prisen hadde ifølgje avisa dobla seg frå førre utdeling, og konkurrenten Discovery tapte kampen på oppløpet. Tre år seinare, sommaren 2018, gjekk rettane – fram til 2022 – nok ein gang til TV 2.

– Det hadde vore trist å miste Premier League. Dagen kjem. Det er det einaste som er sikkert. Og så må me berre gjere det beste utav det, seier han vidare.

Men enn så lenge får Børslid nyte tilværet som TV 2 sitt Premier League-ansikt. Om lag 30 helger i året sit bergensaren i tv-studio for å formidle lidenskapen sin til fleire hundre tusen nordmenn.

Lidenskapen er fotball. Meir konkret Premier League. I snart sju år har han vore TV 2 sitt Premier League-anker.

– Heile mitt liv handlar om fotball. Det er det eg kan best. Eg er ikkje ein stillesitjande programleiar. Eg er glødande og brennande oppteken av det, og har ein kompetanse på det, seier Børslid.

Sidan 2010 har TV 2 hatt dei spinndyre rettane til verdas mest engasjerande fotballiga. I Norge er interessa enorm. Berre Manchester United og Liverpool sine norske supporterklubbar har totalt om lag 90.000 medlemmar, og TV 2 har om lag 200.000 sjåarar kvar helg.

Saka held fram under biletet.

Oppvekst i drabantby

Vegen frå den tidlegare tungt belasta bydelen i Bergen, Loddefjord, til reporterjobb i TV 2 – kor 42 år gamle Børslid har vore sidan 2006 – var lang.

Ei mils køyretur vest for Bergen sentrum finn me drabantbyen som på 1970 og -80-talet sleit med sosiale problem, vald, rus, og manglande fritidstilbod for unge. Børslid fortel om ein bydel som for mange var vanskeleg å veksa opp i. Han er likevel tydeleg på at han hadde upåklagelege forhold sjølv.

– På 1980-talet var Loddefjord ein vanskeleg stad å vokse opp for mange. Det var mange menneske og høgblokker på eit relativt lite område med dårleg utvikla infrastruktur og kanskje litt dårleg tilbod for born og unge. Var du med i idrettslaget, gjekk det som regel greitt. Dei andre hadde ikkje mykje å ta seg til. Dei gjekk på skulen, og hadde elles mykje ledig til å gjere ting – bra eller dårlege. Eg ser på førsteklassebiletet frå barneskulen – og finn skjebnar. Fine gutar og jenter, som ikkje har klart seg like bra av ulike årsaker, seier Børslid.

– Eg veit ikkje om det gjeld spesielt for Loddefjord, eg har lite å samanlikne med, men mange sa at Loddefjord var ein tøff stad å vokse opp på 1980-talet. For meg var det ein fantastisk stad. Eg hadde det fint på skulen, hadde det fint heime og på idrettslaget, med mange vener. Eg vaks ikkje opp i ein rik familie, eg måtte jobbe frå ung alder, var med og bidrog, og slike ting trur eg har gjort meg til den eg er. Eg er vant til å jobbe for ting, og materielt sett har eg ikkje vore bortskjemd, men eg har hatt fine menneske rundt meg. Eg har fått mykje kjærleik blant venner, familie, og eg har hatt flinke lærarar og trenarar. Slike ting betyr enormt mykje når ein skal sjå tilbake og forstå kvifor ein er der ein er i dag. For meg var Loddefjord ein fin stad, men det var det ikkje for alle, legg han til.

– Har du kameratar det gjekk gale med?

– Ja, eg har jo eigentleg det. Folk eg spelte fotball til eg var godt oppe i ungdomsåra, personar eg var glad i og var flinke og snille, som ikkje lukkast like godt.

– Narkomane?

– Ja, folk har hatt problem med stoff, alkohol, og psykiske problem. Det er mange skjebnar. Det er sjølvsagt trist. Ein tenkjer at ein sjølv har vore heldig.

Samstundes skal det seiast at bydelen har fostra opp ei lang rekkje musikarar som har blitt sentrale på den norske rock- og hiphop-scena. Blant dei er namn som Fjorden Baby!, John Olav Nilsen, Petter Beyer, Angelo Reira, Hjerteslag-vokalist Robert Eidevik og hiphop-gruppa Dårlig Vane. For Børslid vart fotball vegen.

– Ja. Fotball har vore livet mitt. Det er grunnen til at eg er her i dag. Bestefar var sportsinteressert, og eg byrja å spele fotball frå eg kunne stå på beina, og haldt fram på eit ok nivå, til eg var 34 år. På vegen har eg teke fotballutdanningar i forbundet, trent kvinne- og herrelag og drive ein fotballklubb – så eg har sett ulike sider av idretten. Det har vore utruleg kjekt, seier Børslid.

Saka held fram under biletet.

Drapstruslar til kollegaene

Alle som ser fotball har meiningar om det dei ser på. Nesten like mange har meiningar om det som vert formidla av studiopanelet både før og etter kamp. Ekspertar og programleiarar vert både elska og kritisert.

Korleis taklar han det?

– No er eg programleiar, og ikkje den som meiner så mykje. Men eg veit at mange av ekspertane har kjent på det. Alt frå å få drapstruslar til å bli dynga ned av folk som er etter dei. Eg har merka på nokon at det kan vere tøft og tungt, men ein vert etter kvart litt herda. Eg har i sosiale medier vore oppteken av at informasjon skal vere riktig. Ein må vere kritisk, så lenge det er konstruktivt. Dritslenging, og rein lefling, prellar berre av, seier han.

Det mange truleg er einig i er at bergensaren har draumejobben. Ikkje berre får han sett så mykje fotball han berre ynskjer – men det har blitt til levebrødet hans. Likevel er det ikkje berre glitter og glam for TV 2-profilen.

– Folk veit nok ikkje kor mykje jobb som ligg bak, kor seriøse og ambisiøse me er, og kor hardt ekspertane jobbar for å førebu og fornye seg frå veke til veke. Det er eit vanvettig hardtarbeidande lag, seier han.

– Ein kan ikkje vere arbeidssky. Me må vere kreative, diskutere med høg takhøgd, og oppdatere oss. Denne jobben er mykje, sjølv om det berre er fotball. Me vil ta publikum på alvor, fordi me veit me har eit publikum som kan mykje. Folk er villig til å betale ein bra sum pengar kvar månad for å sjå Premier League…der ligg krava og forventningane. Det må me ta på alvor, og det brenn me for. Dei som ikkje hadde gjort det, hadde ikkje hatt plass hos oss, legg han til.

Saka held fram under biletet.

Slutta på studie for å leie fotballklubb

Frå han byrja på fotball som unge gjekk det omtrent berre i fotball for Børslid. Rett nok tok han både grunn- og mellomfag i medievitskap på høvesvis Høgskulen i Bergen og Universitetet i Bergen, før han byrja på samanliknande politikk på UiB, kor Frank Aarebrot var førelesar. Berre eit halvt år etter at han byrja på sistnemnde studie, slukte fotballen kvardagen hans – og han slutta på universitetet.

Klubben hans, som på tidspunktet var det nest beste i Bergen, Fyllingen, sleit alvorleg økonomisk, og dei var i ferd med å måtte avvikle drifta om dei ikkje fekk inn pengar snarleg. Pengar vart samla inn, og i år 2000 fekk Børslid tilbod om å jobbe i marknadsavdelinga til klubben.

– Første dag eg kom på jobb var det ingen der. Eg gjekk rundt og rydda og stelte litt, før eg fekk ein telefon om at dagleg leiar, Odd B. Hansen, var lagt inn på sjukehus med hjarteinfarkt. Han måtte berre gi seg. Ganske kjapt kom spørsmålet om eg kunne ta over i mellomtida. Då sa eg «ok, greitt» og enda opp med å jobbe 7-8 år som fungerande dagleg leiar i klubben, seier Børslid.

Men kva var det eigentleg han skulle med graden i samanliknande politikk?

– Planen var å få meg ei utdanning. Eg studerte medievitskap fordi eg såg føre meg å jobbe med media på ein eller annan måte. Mine besteforeldre sa eg måtte få meg ei utdanning, så då måtte eg jo det, seier han, og legg til:

– Eg var flink på skulen, men var litt skulelei etter gymnaset. Eg visste ikkje kva eg skulle bli, men eg ville jobbe med fotball. Eg har vore ærleg med meg sjølv, og lojal til hjarta. Eg har vore heldig som har fått jobbe med dette så lenge, seier han.

Jobben som dagleg leiar i Fyllingen viste seg å bli ei formidabel oppgåve, ifølgje 42-åringen. I tillegg til å ha ansvaret for over 1.000 medlemmar og over 60 breiddelag, var han aktiv fotballspelar. I tillegg var han frontmann i «Dancing Kings» før han fekk deltidsjobb i den lokale tv-kanalen BTV. Deretter fekk han prøve seg litt i TV 2.

På eit tidspunkt var han altså både dagleg leiar i Fyllingen, fotballspelar i same klubb, bandmedlem, og tilsett i BTV og TV 2.

– Utan at eg fekk sjekka det, lurar eg på om eg fekk meg eit lite magesår i ung alder. Det gjekk i eitt, men eg «gønna» på og gjorde ting eg likte. Etter kvart tilsette TV 2 meg fast, og så gav eg meg i Fyllingen og lokal-tv, seier Børslid i dag, 12 år etter at han fekk fast jobb i TV 2.

Saka held fram under biletet.

Magesår i ung alder

Sidan har han hatt, ifølgje seg sjølv, om lag seks ulike jobbar i TV 2 Sporten - både som reporter og programleiar. Det var ikkje før i januar 2012 at han først fekk prøve seg som leiar for kanalen sine Premier League-sendingar, som Jon Hartvig Børrestad hadde hatt ansvar for før han.

– Eg hugsar eg var litt usikker. Eg tykte Jon og dei var så flinke, og eg var usikker på om eg hadde kapasiteten og formatet til å gå inn og gjere dette, minnast han i dag.

– Er dette draumejobben?

– Det er nok det ja. Alt dette eg gjer no ligg veldig nært draumen. Eg har aldri drøymt om det, men som liten tenkte eg nok det ville vere kult å jobbe i TV 2. Likevel ville eg først og fremst bli fotballproff. Og når det ikkje gjekk, er nok dette det beste. Å få lov til å halda på med dette i over seks år er eit privilegium, seier Børslid.

Det er langt frå ein 8-16-jobb den røynde sportsjournalisten har. Helg har han onsdag og torsdag. Medan andre har helg, er han nemleg å sjå i tv-ruta.

– Saknar du å samle kompisar framføre tv-skjermen og sjå fotball?

– Hadde eg ikkje hatt denne jobben, trur eg at eg hadde gjort det ofte. Eg er ein sosial fyr med mange vener, eg likar å samle folk, og ingenting er betre enn å samle folk til å sjå fotball. Eg tenkjer ikkje så mykje over at eg saknar det, men når du seier det så tenkjer eg over det, og eg veit eg hadde likt det òg.

Men det er han vant til, seier han. Og han ynskjer ikkje å stemple jobben sin som «slitsam», men:

– Krevjande. Definitivt krevjande – men veldig ofte på ein positiv måte. Eg forbind slitsamt med noko som tappar ein for energi. Å jobbe med noko ein likar gir påfyll og energi. Eg elskar å jobbe med det, er heldig som får jobbe med det, og forsøker å setje pris på det undervegs. Eg tek meg tid til å tenkje på at det er på lånt tid. Om me mistar rettane, har eg ikkje lenger jobben. Det er eit privilegium.

– Fordummande å kalle oss popstjerner

Og med mykje arbeid og tv-tid kjem òg kjendisstatusen blant norske fotballfans. Popstjerner, ifølgje tidlegare eliteseriedommar Svein Erik Edvartsen.

«Dere må gjerne diskutere, lage show og være «popstjerner», men faglig kunnskap om dømming som opptar så mange bør dere også ha på plass», skreiv han på Twitter 3. januar. Det tykkjer ikkje Børslid noko om.

– Slike ting er berre latterleg. Eg let meg ikkje provosere, men det er ein fordummande retorikk. Eg er ikkje oppteken av å vere på tv, og ingen ser på oss som popstjerner. Det er eit kjernepublikum som likar å sjå på oss på tv, og det er langt frå heile Norge, seier Børslid.

– Om du byrjar i TV 2 fordi du ynskjer å vere på tv eller for å få merksemd meiner eg du er feil skrudd saman. Eg veit ikkje om me er stjerner, seier Børslid, og påpeiker at det «berre» er eit kjernepublikum som ser dei på tv.

Og er det éin ting Børslid har sett seg lei av, så er det meiningslaus synsing av personar som ikkje har sett seg godt nok inn i sakene dei skriv om. Det gjeld både sjåarar, lesarar, journalistar og aviskommentatorar, ifølgje programleiaren.

– Mange meiner veldig mykje utan å vite nok. Det har blitt populært å meine noko. Det er godt for diskusjonen at folk meiner noko, men nokre gongar meiner folk kanskje meir enn dei burde. Det er prisverdig når folk set seg inn i ting, tenkjer før dei pratar, og gjer eit grundig førearbeid om ein verkeleg skal torne og smelle. Sørg for å ha fakta på plass, seier han, og legg til:

– Ein skal meine ting om trenarar og spelarar i Premier League. Men kva veit ein eigentleg? Premier League er lukka. Kor tett på kjem journalistar? Det er ei utfordring. Då vert det mykje synsing og spekulasjonar. Deretter dannar ein seg meiningar, og så vert meiningar til sanninga, og ofte er det så langt unna sanninga som det kan bli. Folk må tenkje seg om to gangar før dei trykkjer på den raude knappen, seier han.